Intrinsieke goedheid

Afgelopen weken las ik het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. In de yogalessen heb ik het al eens over hem gehad; hij heeft ook het boek ‘gratis geld voor iedereen’ geschreven en met dat boek had hij direct een plekje in mijn hart veroverd. Hij beschrijft in dat boek precies wat ik met ‘De Ontspannen Economie’ graag wil: een eerlijker samenleving waarin we vertrouwen dat er genoeg is voor iedereen en onze ‘bronnen’ ook eerlijk verdelen.

In beide boeken bepleit hij een positieve kijk op het leven. En laat hij, vanuit zijn achtergrond als historicus, zien hoe hij op basis van allerlei onderzoek niet anders kan dan concluderen dat mensen diep van binnen graag goed willen doen en dat we o.a. in rampsituaties of bij een crisis zoals de huidige corona-crisis graag anderen willen helpen.

Het zijn eigenlijk vaak de regels en wetten die dat natuurlijke proces verstoren, waardoor het soms mis gaat. Ik zie dat nu ook. Mijn buurtapp ontploft van alle aanbiedingen om voor elkaar boodschappen te doen of een klusje te klaren. We applaudisseren spontaan een paar minutenlang voor het zorgpersoneel. Auping maakt mondmaskers en Bavaria destilleert de alcohol uit het bier om er desinfectiemiddel van te maken voor zorginstellingen. Mensen doen spontaan goed en ik word er zo blij van!

Helaas is de media sensatie gericht en de hoeveelheid negatieve nieuwsberichten overschaduwt het kleine beetje positieve berichtgeving. De norm is voor de media niet zo interessant, de uitzonderingen wel. Dus we lezen vooral de missers en de blunders, daar waar we onze essentiële goedheid even vergaten. Het is goed om je dat te realiseren als je het nieuws kijkt; anders zou je zo maar kunnen denken dat de mens in en in slecht is.

En dat is absoluut niet zo! Het beste kan je dit zien in je directe omgeving. Ik heb het gevoel dat mensen elkaar meer groeten als we ons dagelijkse buitenlucht rondje lopen.
Dat mensen vriendelijker en geduldiger zijn in de supermarkt. En ik kreeg aan het begin van de crisis spontaan berichtjes waarin mensen aanboden om een donatie te doen om Yoga met LEF! te supporten.

In de tantrische filosofie waar de Anusara yoga op is gebaseerd noemen we dit de ‘intrinsieke goedheid van alles’. De goedheid die deel uitmaakt van onze Essentie en die er altijd is, hoezeer ook verstopt in de diepte van ons Zijn.
Op onze mat en daarbuiten oefenen we om het steeds te blijven zien en te herinneren dat mensen in Essentie pure goedheid zijn.

Het zijn de sluiers, de mala’s, onze gedachten en gevoelens die maken dat we het niet altijd voelen en (kunnen) zien. De yoga kan helpen om je eigen gedachten te observeren en te onderscheiden van essentie (je bent niet je gedachten). En we oefenen om zelfs in die stomvervelende sluiers het goede te zien.

De goedheid in alles zien, kunnen we eigenlijk alleen maar doen door naar binnen te keren en te beginnen bij de goedheid in ons zelf te voelen. Als dat lukt, hoeven we ons alleen nog maar te herinneren dat we allemaal verbonden zijn en dat we dus allemaal diezelfde goedheid bezitten (of eigenlijk zijn). Niemand uitgezonderd. Er is goedheid in alles en iedereen.
Op de website heb ik een Anusara Yoga video les toegevoegd met als thema ‘innerlijke goedheid’. Via deze link kan je de video in Vimeo bekijken.

10 oktober, een speciale verjaardag

Yoga met LEF! bestaat op 10 oktober vijf jaar op de huidige locatie.

Niet iedereen weet dat, maar 10 oktober is voor mij (Monique) een zeer speciale dag. Op de 10de van de 10de in het jaar 2000 lag ik -samen met mijn vader- in het ziekenhuis. We gingen allebei onder het mes die dag. Mijn vader om één van zijn nieren te laten verwijderen, ik om zijn nier getransplanteerd te krijgen. 10 oktober vier ik dus niet alleen dat Yoga met LEF! vijf jaar bestaat, maar ook dat ik 18 jaar geleden een nieuw leven kado kreeg!

Ik deel mijn levensgeluk graag! Dat is één van de redenen dat ik yogalessen geef; het is mijn manier om iets terug te geven aan de wereld. En wie jarig is, trakteert, dus we doen er nog een schepje bovenop met vijf leuke aanbiedingen in de komende maand(en). Kijk op de ‘5 jaar Yoga met LEF!‘ pagina of er iets leuks voor je bij zit! En ik zie je graag op de mat.

Enjoy every little moment!

YML bestaat 5 jaar!

Jay! Een aantal weken geleden besefte ik ineens dat in oktober 2018 Yoga met LEF! alweer vijf jaar bestaat op de huidige locatie. Dat is een feestje waard, toch? Hou de facebookpagina en website in de gaten voor meer nieuws!

Stilte…

Misschien ken je het. Je wordt wakker, doet je ogen open en voor enkele, eindeloze seconden lang is het compleet stil. Je hoofd staat nog even uit, terwijl je lichaam langzaam aan gaat. Een gevoel van verwondering dringt je cellen binnen. Je ervaart zonder woorden, je bent.

Mijn ervaringen met stilte zijn overweldigend en intens. Want wat valt er nog te zeggen op het moment dat je een vriend in de ogen kijkt, niet wetend of je elkaar na dit bezoekuur ooit nog in levende lijve weer zult zien en vasthouden, omdat je die ochtend officieel levensbedreigend ziek bent verklaard door de artsen? Woorden vallen weg en het wordt letterlijk doodstil. Een knetterharde, intense, alleszeggende stilte.

In mijn huidige drukke, voortrazende bestaan is het niet zo vaak stil. Nog maar zelden word ik wakker, zoals ik toen in het ziekenhuis wakker kon worden: Stilte. Ogen open. Licht dat langs de rand van de saai gestreepte gordijnen naar binnen schijnt en me de ziekenhuisomgeving doet ontwaren. En dan die ene kernachtige ontdekking: ik leef! Twee woorden vol verbazing. Ik en Leef. Wauw!

Ook al was het heel vaak ook niet leuk en vloekend zwaar om mezelf ’terug’ te vechten, aan die momenten van pure stilte bewaar ik een waardevolle herinnering. Ik voel me er rijk mee en ben o zo dankbaar voor de wijze lessen van overgave en hartopenende inzichten die het mij gegeven heeft.

Dezelfde stilte ervaar ik bij tijd en wijle ook in stilte-retraites. Als ik me terugtrek uit de ratrace, uit check van het doorgedraaide altijd maar meer-meer-en-meer-moeten-maatschappij en me voor een dag of 10 overgeef aan een ritme van mediteren, eten, yoga, mediteren, eten, rusten, mediteren, yoga, eten, lezing, mediteren, slapen, mediteren, eten, yoga, mediteren, eten, rusten, etcetera…

Yoga en meditatie geven mij tools om terug te keren naar die kern van stilte in mij zelf. Een ervaring van een stukje hemel op aarde en een ‘plek’ waar de dood en het leven niet langer twee zijn, maar één. In de stilte word ik herinnerd aan het feit dat er maar 1 moment is wat echt bestaat: het NU. Iedere stap die ik zet, is een stap in het eindeloze NU. En in het NU verdwijnen alle gedachten, alle angsten, alle problemen naar de achtergrond en wordt het stil… Stil in mij. – Monique

Yoga met lef's photo.

 

 

In augustus mag ik weer… 10 dagen stilte bij en met mijn leraar Sahajananda. In Roemenië deze keer.

Update mei 2016 Time 4 a change

Inmiddels is Yoga met LEF! bijna 3 jaar gevestigd in het sfeervolle, nostalgische schoolgebouw aan de Rusthoflaan 56 en vind ik dat het tijd wordt voor een verdiepende stroom, een subtiele richtingsverandering. Niet volledig anders, want wat ik doe, yoga delen met de wereld, zal ook in de nieuwe stroom een van de middelen blijven die ik gebruik om mijn eigen bliss en de overvloed die ik in het leven ervaar te delen. Maar er is meer…

Lang voordat ik in Azië met yoga in aanraking kwam, had ik een aantal bijzondere ervaringen die mij lieten zien wat in dit leven werkelijk belangrijk is. In één woord samengevat kwam dat neer op: Liefde. Liefde waar geen bijvoeglijk naamwoord meer voor gezet hoeft te worden, omdat het woord alles draagt, wat het in Essentie is. Liefde met een hoofdletter ‘L’, Liefde zoals Liefde hoort te zijn. De Liefde die IS. Die ervaringen had ik ‘zo maar’ en toch ook weer niet zo heel ‘zo maar’. Ik werd ziek. Niet een beetje, maar heel, heel, heeeel ziek. Mijn leven veranderde voor de eerste maal doordat een auto-immuunziekte mijn beide nieren volledig verwoestte. Van een stoere, 21-jarige topsportende judoka en ALO-er, veranderde mijn lijf in een spreekwoordelijk ‘wrak’, moest ik opnieuw leren lopen en hield een machine mij in leven. Vierenhalf jaar lang vocht ik om in leven te blijven. Vierenhalfjaar lang nam ik iedere avond afscheid van het leven, omdat ik niet wist of ik de volgende morgen wel weer wakker zou worden.

Eenmaal ‘zwierf’ mijn ziel alvast naar de ‘andere kant’ om daar Die Liefde te aanschouwen. En vervolgens terug gestuurd te worden met de mededeling dat ‘het nog niet mijn tijd was’. Deze bijna-dood-ervaring veranderde opnieuw mijn leven. Niet alleen omdat ik de volgende dag –voor de artsen onnavolgbaar- van de ‘intensive care’ naar ‘medium care’ status promoveerde, maar ook omdat ik vanaf dat moment ‘wist’ dat slechts één ding in dit leven er werkelijk toe doet en dat is ‘Liefde’. De Liefde die ik daar gezien had wilde ik op aarde delen. Heel lang had ik –tot mijn eigen grote frustratie- geen idee ‘hoe’ en ik ben er voor weg gelopen.

Toen ik in de yogaschool ervaarde hoe ik tijdens diepe meditatie terug kon keren naar ‘die plek’ van Liefde via de poort van mijn eigen hart (Hridaya), voelde ik dat mij daarmee een ‘hoe’ in handen werd gegeven. Als een kadootje ontvouwde zich in de yogaschool ervaring na ervaring die de hemel op aarde liet landen. Het paradijs was niet langer ‘daar’, maar hier! Yoga maakte het in ieder moment, in iedere ademhaling voelbaar.

Voor sommige mensen is het een beetje wennen als ze voor het eerst bij mij in de les komen. Ineens gaat het niet meer over het aanraken van je tenen of het zo goed mogelijk in de houding staan. Maar over ‘ervaren wie je werkelijk bent’ en ‘je openen voor het idee dat je zuivere, pure Liefde bent’. De afgelopen jaren heb ik omdat het verlangen om hier zelf mee in contact te blijven diverse trainingen gevolgd of breng ik dagen in stilte met mijn leraar door. Dat zijn de kadootjes die mij herinneren en terug brengen bij de Liefde, als ik het –door de drukte van alledag- af en toe dreig te vergeten. Tien dagen bij en met mijn Hridaya meditatie leraar stil zijn, voelt als ‘drinken bij de bron’. Vaak is er tijdens die 10 dagen wel weer op een of andere manier een hele duidelijke beleving van de Liefde die IS. Ervaringen zonder woorden ben ik ze gaan noemen. Lege bladzijden in mijn meditatiedagboek. Omdat het zo diep gaat, dat woorden verdwijnen. En er geen verhaal meer bestaat. Ik kan het vaak niet meer in woorden weergeven en wil dat op dat moment ook niet. Het is terug naar de Essentie in volle overgave. Mediteren is mezelf voelen en voeden met die Liefde, om daarna geheel gevuld en vervuld terug te komen in de wereld en die Liefde te delen: bring Love into Action.

Ik voel dat ik die Essentie nog meer mag delen. Via yoga, maar ook door te proberen het juist wel onder woorden te brengen. En erover te praten of schrijven. Hierboven een eerste poging om woorden te geven aan mijn ervaring van Liefde. Het is een voorzichtige start. Iets in mij vindt het best eng. Er is een stemmetje dat zegt: ‘wie ben ik?’, maar eigenlijk is dat precies de vraag waar het allemaal om draait. Wie ben ik en wat doe ik hier op deze aarde? Wat is mijn missie? Wat mag ik hier doen? Waar ben ik vol van en wat heb ik de wereld te brengen? Mijn antwoord vandaag: ik heb eigenlijk geen idee, maar ik vermoed dat het iets met Liefde te maken heeft :-)

Love is only beautiful when we share it!